Ten Replikleri

“Kadının bacakları yatağının yumuşak kalbidir” inanışıma göre

Libido ölüm döşeğinde olsa bile
Hiçbir seks pozisyonunda
Gerçeğe davetiye gerekmiyor sevgilim!


İlgi odağı bir ölüm töreninde gözlerim
Gözlerine yazdığım bir şiire hıçkırık ezberletirken
İsyanları bastırılan iki çıplak teselli gibi
Ölümle döllenen her yaşam gibi
Gerçeğe soyunup yalan kaldıysam
Defin işlemi gerçekleşen hiçbir aşk, tören istemez sevgilim!
Bu yüzden yalnızlıkta olgunlaşan memelerini
Okşamak istiyor yalnızlığım.


Tanrılara adak olarak sunduğun sualtı kayalıklarını ve suratımı
İnatla birbirine sürtmelisin giderken cehenneme
Yatağımda ellerini takım ruhuna bulamadan önce
Cebimden oyuncak ayımı ve gözlerimden çıplaklığını çıkarırsan
Falına bakarım yalnızlığın
Ama sen yine tut ellerimi ve bak
Tenim, çıplaklığım sana nereyi işaret ediyor?
Bedenini cam kalıplara dökmek istiyorsam
Ki senin saçların nedense çocukluğum kokuyor sevgilim!
Bu yüzden sana bakire lisanıyla anlatmalıyım çıplaklığımı
Ve ölümün repliklerini takınarak
Beyazım, çıplaksın..sevişelim

-köledoyuran

Parantezime sığmıyor hiçbir tanım..

Önce beden-ceset arasındaki bağı çözme uğraşından vazgeçmek gerekiyor yetinemediğimde.
Bir el yordamı mesafeden tanıyınca hele ederimi. 
Önce deyip geçmiş yükünü kamyonlara yüklemeli en yakın zamanda.
Ve uçurumlar,
 uçurtma tepeleri, 
rüzgar etkisinde bir marş, 
ezbere yaşamak, 
çok yaşayıpta yorulmuş gibi 
ka-la-kal-mak, 
ya-şa-ya-ma-mak, 
mastar eklerinden kurtulmak, 
çoğuldan tekile giden yolda üstüste aynı rüyadan uyanmak. 
Sevmek. -Olabildiğince. 
Yaklaşmak ve kimi zaman kapılardan dönmek. 
Bulmak. Evet en önemlisi bu galiba. 
Sözlerin güvenle olan ilişkisinden oluşacak parabolde dinlenmek. 
Hamak, teras ve balkon sefaları. 
Başka şehirler görmek, 
başka kadınları sevmek. 
Başkadan kasıt, alışmışlıktan ibaret. 

Dehlize tölerans gerekmezdi elbet bunca gerçek arasında. 
Ama az bir gerçek kalmıştır herkesin genzinde, yine de gerçek asla yaşamı bitirecek bir etki yaratamıyor. 
Peki ya tezatları hepsinin. 
Uçurumun tezatıda olur mu deme hemen kendine. 
Oldurmak. Olmak. Hamlaşmak ardından. 
Tanımlar vermeden, anlatabilmek bir gece kalkıp şehri turlarken. 
Sokaklara seslenmek, içini duymadan. 
Hem benim içim inimdi. Kime ne bundan. Diyebilmek (içinden). 


İlk parantez hiçbir zaman yetmez anlatılacak olana,peki ya anlatacak olan mı önemliydi anlatılan mı? 
Sözler askıda kalıyor, tutunamıyor ve aldatıcı. Aldanmak. Boylu boyunca herkese, her şeye. 
Şeyler'e kızgınım. Silvia veya Perec bir yerlerden kalkıp gelebilecek dermanı bulabilir mi, sanmıyorum. 
İşte kendi cevaplarını ininde yaratan bir göçebe. 
İnanmazsan, inanmazsın. 
İnan bütün bunları oğuzcuğumdan duydum. 
Öyle ekip ruhuyla çıkacak bir şey değildi zaten. 
İn dediğine kaç kişi sığabilirdik ki. 
İçim inimdi benim, bunu söylemiş olmalıyım. Tekrarından usanmadan. 
Tekrarından usansaydım gecenin hüzün bassın diye, 
yorganlara yalnızlığımı yüklemeyip sırt çantaları, 
boyum kadar kitaplar, 
sözüm kadar gözüm olurdu. 
Oldurmak bir daha. Çok kilo aldım, çok yaşadım, oysa inceydim. 
Uzun bakıp kısa görmek. 
Göz çukurlarına şaşırmak. 
Ölünün göz çukurları. 
Doldurmak. Mezarları sevdim. 
Şehirleri de. 

Ben, pazar, bir şehir turu. ("Zaman her şeyi değiştirir. Bu bir sanrı. Başlayan biter mi? Bu da bir soru. Düz bir mantık, zamanın düz olduğuna inanıp düz yollarda gider. Benim hasadımsa anayoldan uzakta bulduğum anılar. Ki onlar da zamanın süzgecinden geçip çoğaldılar. Güzelleştiler. Zaman çoğalttı onları. Çokum şimdi, zenginim. Anayoldan uzakta define buldum. Ama definem düz yollarda geçmiyor.İçime attım hepsini, anlatmadım. Paralı şehir turu görmediğini keşfettirir mi? Yan bahçedeki kedi bilir bütün sokakları ya da havadaki kuş kendince tanımlamıştır şehri. Paranın özelliği görüneni almasıdır. Görünenin içi paraya kapalı, görene açıktır.") 


Eski açık tribünü 3lü çekti, ben parantezi kapattım. Gürültülü ortamlardan uzak dur, beynin kaldırmıyor diyor oğuzcuğum, galiba haklı.

Sığmak, paranteze belki ama inime illaki..

Yüzünü ararken...

Gözlerini bulduğum Antep fıstıklı dondurma çubuğuyla yatıyorum hala.
gözlerini yaslarsan yüzüme biliyorum: özlem sabahı görmez.

Tarif ve tarih iç içe geçmişken yaşayan yüzün var senin.
geldiğim kaynağı reddettin diye babana ödünç verdiğin.
tâ ki origami öğrenene kadar. boşuna dedim, aldırmadın.
ben de seninleydim orada, ama neden öğrenemedim?
o kışı hatırlarsın, işsizdik ama paralı.
çektiğimiz resimler vardı. manzara resimleri.
yüzünü arardım arka fonda, sen kelebekler yapardın kağıttan.
sesi düşerdi yüzünün, arardım.
aramak kaybetmekten gelir derdin.
kayıp bir adrese taşınmam ürkütmesin seni dediğinde
biliyordum: bacaklarını öpmedim hiç –belki yüzünü de öpmemişimdir—

Aslında iddialı bir jenerikti yüzün.
hani, ülkemiz tarihini orada taşırdın desem yeridir.
baktığımda en çok akdeniz vardı orada.yazları sıcak ve kurak, kışları
ılık ve yağışlı.
bunu hatırlamayı hep beceriyorum: mevsimleri vardı ülkenin.
neden bilmem ama bakmadan da görüyorum şehir renklerine boyandığını.
boyanıp çıplak cesetler kadar uzun uzadıya kayboldun ya;

ben o halde zırhımı kuşanayım
ve Cesar' dan ödünç aldığım cesareti iade edip
cesaretimi biraz keskin ve azimli yamamalıyım
ki cesaretim yelkendir bu vakit
rüzgarlar arar ve şişer boylu boyunca
uzun yolculuklar hedeftir ve limanlar olmalıdır, korunaklı, sıcak
bir yaz ateşiyle coşkulu denizler aşılır. Belki senin İtalya'n, benim İrlanda'm aynı yerdir
haritaları sevmeye başladım
Genoa' yı gördüm dün. Baktım. Sonra Genoa' da bir kadın vardır
evet, vardır dedim
ama Dublin'den sesim ulaşmaz diye korktum
baktım ama
o sıcak yüzlü kadına, dondurma dirayetli gözlerimle. erimediler, korkmadım
dön.

yokluğuna bir varlık cümlesi eklemek istedim tam şimdi
elime alıp diyorum, evet elime alıp düşüncemi
nedense her gün pazar
otogarlar geliyor aklıma
karşılananlar ne mutlu
valizler ne ağır
taşınırken yorgun, ulaşınca dingin
ve değerken et ete, düşüncenin varlığı ürkütücü
silip atmalı aklı şimdi.. bahşetmek biraz da kurda, böceğe
onlar av oldular
ben düşüncelerinden sıyrılan aklı tok bir tırnak mermisi
ellerimin ucundayım
hızım ve ivmem kayıp
düşüyorum yola
çileli
ama bitmez ki yol
çatal çatal gözlerim
kan öksürmüş benden önce geçen
geçmiş yine de
cesedi yok
bu kanıtı benim de geçeceğimin
toza bile sorup duruyorum kaç gündür
ne olmadan olmaz diye
cevabı yok
benim düşüm cevaplar biriktirmek artık
sen desem yeridir
evet yeri ve zamanı olmaz ki böyle şeylerin
sadece sen işte
hem ben sen demeyi hep sevdim
babam ölmeden demiş miydim?
ama geldiğinde dedim ona
sen, baba, gününe geç kaldın
artık olamazsın ki
olmadı zaten
olmazdı.sen olmadan
ki (ben bu ki yi çok seviyorum)
içinde ne var bilmem ki
ama dönsen
kadırgalar denize salmış kendini
üstünde leventler oyun halaylarına tutulmuş
bir tek ben seçiyorum onları, öyle bir göz ki bu
Genoa' da ki kadını görmüş gözler
ta Dublin' de.
ta denizin üzerinden geçmiş kanadı
seyrelmiş aklı
düşmüş yangına
yangın ki öyle içten içe
iç çekiş dediğim bu galiba
aslında Galip ağa diye biri vardı
ama sanırım sonradan ölmüş olsa gerek
kimse adını anmadı köy kahvesinde
çaylar, hele Ahmet ağabeyin çayları nedense başı gibi açıktı
kel bir çay içtik
ben galip ağayı aradım
demirciydi kendisi
hani şu elinde balyozla demire can verenlerden
ateşi de vardır kesin
sigaram da var
yakarız birer tane
fazla konuşmayız
bir kel çay da onunla içeriz
bu sefer kim yaparsa yapsın
hem ben demire can verdi diye aramıyorum Galip ağayı
sigara bu sigara
böreklerin en haylazı
ciğerlerin pedalında atan zincir
göğsüm tütün koktu
yangındayım
gel. 

Hafif batısı

İsmini adımlamasını sevdiğim kentler vardı önceleri. 
Numansiya gibi türkçe isimlerden türeyenlerden değil. 
Genova belki. Daha köklü. Daha sıkı tutunmuş tarihin ortasına. 
Belki antik bir iskeleden ibaretti beynim. 
Roma. Hafif batısı. Nereye göre batı orası meçhul. 

Bunun pek mühim tarafı yoktur muhakkak çevremdekiler için. Çevrem. Çembermişim gibi. 
Benim bildiğim annemin başında bir çember vardı. 
Zaten yalnızlık bir alan birimiydi. Annemin başında olmasından belliydi. 
Bununda hiç önemi yok. Sadece formüllerini doğru yazmakla başladığında yanlış sonuçlar veren denklemleri sevmekten geliyor. 

Form doldurmayı seviyorum. Anketleri sevmiyorum. 
İyi bir Sampdoria taraftarı sayılmam. 
Yine bütün kupaları alanları değil küme düşen düş takımlarını seyretmesi cezbediyor beni. 
Bu dipte olmaktan. 
Yüzmeyi bilmeyen biri başka nasıl dibe dalabilir ki. 
Kıymetli madenler hep dipteyken, kıymet taraftarı olmuşken böyle. 

İmkanları cebindekilerle kısıtlı olanlar için çok önemli olan şeyler vardır. 
Benim "ELLERİM" cebimde. 
Birde evimin anahtarı. 
Küflü sözcüklerini sevdiğim gerçeği buna engel olamaz. Hani kurtarılmayan tarafı dilinin. 
Dili dini olan insanlar var. Bu rahatlatıyor beni. 
Akşamın olmasını beklemenin sonucu akşamı getirirken güneşi batırmak diye bakarsan öyle görürsün. 
Annemin hüzün desenli paspasları kadar gerçek olan başka ne kaldı diye baktım. Bakmak görmeyi gerektirmiyor.
Hep söylemişimdir: Ben kör bakarım. 
Söylediğin yalanların ne kadar gerçek olduğunu anlayacak kadar bakmışımdır belki sokağa.
Sokaktan çok sokak lambaları yarenidir belki yolcunun. 
Aynı gömleği kaç gün giydiğini anladığında geç kalmışlık hissi basmaz belki 
ama söylemek isteyipte söyleyemediğin şeyleri söylemeye başladığında bu his kaplar ayak izini.
Bu izin almakla ilgili bir deneyim. Yol ve zamanın kesiştiği noktada insanlarda bekleyebildiğinde oluveriyordu bu yol arkadaşlığı.
Yanlış güzergahlar tarif etmek bana fayda sağlamadı belki ama dinimi değiştirdi. 
Dilimle aynı olan adımdan sonra dinimde aynı oldu.

Tüm sorular senden bağımsız gibi. Saçlarına yazık. Kızamadım çünkü onlar benim rüzgar çocukluğum.
Tek uçurtma deneyimi. Uçan halı yalanı. Üzerinde kırbaçlı "La" notası. Duyduğunu sanmıyorum. Doyumsuzluktan geliyor.
Sonraları hatıralar ağırlaştı kafamda tabii ki. Bazılarını bıraktım. Denize açılan mavi bakışlı kaptanlar tutup saçlarından yelken,
tutup ellerinden yalnızlık örmüşler. Annem yanlarında halt yemiş hüzün deseni konusunda.

Ne zaman yelken görsem saçların esiyor bağrımda. Bağırarak uyanmak gerek bu sahnede.
Benim hayatım kendi başınalıktan geçiyor diyen bilgeye sığınıyorum.
Ellerim cebimde hala. İnanmasam zarfa sorardım. 

kendimden geçtim..

Kendimden geçmiştim. Durdurulabilirdim. Durmak erdemdi. Durulmak. Adı, Yaren olsun demek.

Durmak için başlamak gerek. Ben başlamazsam beni kim durduracak? Elimden tutulsa durulur muyum?
Anüite problemleri çözmenin bununla bir ilgisi olmamalı.
Cari oranın ikiye yakın olması iyi miydi? Biz bire sevdalanmışken, neden iki?
Ayrıca dilim fakir, sözün bittiği yer filminden alıntılanmış bir yaşam vardır elbet bir yerlerde. Dilimin ucunda. Ucum uzvumdur benim.
Filmler duru, durdurulabilir. Karışık olan başlar bir şeylere. Karışık olan, düşünür. Sevmenin dilde bıraktığı tadı düşünür.
Dilim bağlı hece vezniyle, oysa gökyüzü imtihan. -Sigortayı seviyorum.
*Çocuk: evlilik sigortası *Üniforma: egemenlik *Ego: tanrı...

Bir cümlenin sonuna kadar sabredemedim. Hep bu yüzden kaybediyorum. Kaybeden Tribi dinledim, kendimden geçtim. Bu bir imtihan. Kendinden geçmek. Beni tanımak. Ego, evet; o bir tanrıydı. Yalnızlıkla imtihan edilemez elbet. Yolculuğu kendine olan insan. Tanımaktan değil, bu durmaktan. Hiçbir şey yapmadan. Yatıp kalmayı seçmek. Farklı olabilirdi demek ardından. Aldatıcı. Kelimeler bile : aldatıcı. Oysa ellerin... Yok o şarkı bitmişti. Adını unutmaya devam ediyorum. Durmaz yanyana gözyaşı ve bavul asla. Asla asla deme. Never say never...


Bir okyanus bile göremedim rüyamda. Halbuki harflerin rengi var. Toplasan bir kaşık su. Boğularak ölmekten korkuyorum. Yüzmeyi öğrenmek istemiyor bedenim. Tahriş. İttifak, ter ve ten arasında. Peki ya içim. İnim, orası tamam. Ama derinim. İnebildim mi oraya? İnen oldu mu? Maden işçisi. Lamba gibi parlayan alınları, yok o gerçekten fener. Deniz feneri. Yaşar Kurt da söylerdi. Sesimi duyuyor musun? Hadi el salla... El sallama adetim yok. Peki ama sallanacak salıncaklar yapıldı vaktinde elma ağacına. Belki kirazdı yanlış hatırlıyorsun. Belki de kesildi bir rüzgarda eğildiğinde.

Kendimden geçmiştim, Tanrı kimseyi kendiyle sınamasın!

Pas sarısı kaos söylentileri

Kaprisi diyete durmuş vardiya amiri kadar
Başka kim mahpus ki başka içlere
Naftalin basmayı sevdiğim teniydi yalnızlık ölülerimin
Bu kötü: belki çığ düşer elime
Harç olmuş tek duanın duvardaki yansımasıyla
Paranoyanın öte ucuna çıkıyor gölgem, boy verince su…

Revaklı ahşap saçlarıma tüneyen cennetin leşine rağmen
Egzama korkusundan türemiş kadın kokusu solumaktan geliyor bilincim
Bu-kişisel düş uzamı- göğüs çatalına dudak serinliği çöküşü.
Bir iç çöküş esnası enkazı.

Reşit olmayan gerilla ateşi başımdaki kaos
Bu hiçten daha az bir şey olmalı
İç savaştan geriye kalan
Ne olursa artık, ağzı tüten silah koksun yeterdi
Narın erotik melankolisi, metafiziğin skandal sandalı
Sis heykeli ve flamalar : kök sanatı – kan şekeri
Burası hafriyat sahası
Şelaleler arka fonda: sus sanatı ve havari fişek gösterisi
Duygusal vebanın uzaylı yeşil tebaası
Fırtına düdükleriyle kazanılan penaltı atışı : binbeşyüz (€)yüro
Kurutulmuş çocukluğumdan bütün bu haz ayinleri
Iskartaya çıkarılmış yaşamın ikiz görüntüsünün sığabildiği
Maymun kumbaralar.

Elbet kaypak olmalıydı asalet denilen şey
Hakeza delik deşik edilmiş hasretleri gemilerin
Olgun bir sızandı işçi marşları, yontulmuş kin ve edinim
Saat kulesi suresi, yol dediğin izbe olmalı çok zaman
Kent meydanına çöken dilenci duasından anlaşılmalı
Bir çocuğunuz olacak haberi
Bu bile piç
İhtimal dahilinde ölmenin vakti
Kabri geniş olmayacak sanma ölünün
Her yere sığacak kadar ölür bir ceset

Sonunda ilmiği buldum kan vermeyecek sesim!

taptaze, en az yeni doğan bebek gibi uyandım
evini yeni boyayan bir adamım
ve sizin umutlarınıza sürtünürken incittim
özür mü? - pek adetim değil
yanılan ve yenilen olmak güzel
elimde uzayan bir gün
ve tırnak dışında bir şey kalamayana dek
elbette sürtüneceğim bir kedinin
eteklerine sürtündüğü gibi
susuşun isyan olduğu günlerin anısını da sırtıma alıp
hiç kimsenin doğmadığı bir günde
doğar doğmaz bu güneş
yanındayım
ki yanına gelirken bir samancı kamyonunu durduracağım
samancının seyrandır dünyası
sana geçici bir saman renginden
yeşile nasıl dönerse bukalemun öyle geleceğim
hala geleceğim diyebilmek güzel de
içimde yeni boyanmış duvarım var
spatulayı alıp kazısan beni
dişlerim daha beyaz olacak
kemiklerime bile dokunmana izin veririm
bu sefer, tarihin tozlu sayfalarından çıkıp gelebilirsem
haçlı seferine çıkan Cesar 'dan önce davranabilirsem
ya da ödünç alabilirsem cesaretini en baştan
daha erken olabilir belki gelişim
ama ne olur bugün 
otoban gişesinden ışık hızıyla geçen aşktan ücret almayın!! 

En/gebe Şiir

Bu arsız coğrafyada bir ben varım sesine esmerlik düşen
bekler gibi dururken her yolcu
nedense üşümüş gibi birazda
sanki sımsıcak sarılmayı unutmuş giysilerim
garın uzun bekleme yolunun tavanında ışık sıraları ve
kenti bir uçtan öbür uca yürümek düşüyle sarmaşdolaş
ve korkuyla sürmelenmiş gözlerim tedirgin bezgin
dilimde tek bir söz eskimemiş:her daim

Tanrı hayatta olup buna şahit olabilseydi
akşamı getirebilseydi avuçlarıma ansızın
hatırlatsaydı her erkeğin kaybedecek kadını olması gerektiğini..

Bu çağda savaşları kaybedecek kadını olmayanlar kazanır
böyle diyorlar fısıldarcasına ve mülteci bir sis iniyor dağdan kente
örtüsünde rengine ibadet eden kent resimleri
atlaslardan taşan mavilikle elele
ve diyorlar ki bir başka çağ gelmeyecek en/gebe kıyılarına şehrinin
mavinin dokunduğu her yer delik-deşik neden
buna bir çare düşünmeli tarih denilen bilici..

Beklenip anlatılsın yolculara küllenmeden cesedim
-geçmişi elinden alınanın geleceği de elinden alınmalı rüyası
istasyonunda kent meydanında şehrin
ve tamamen kemirmeden beynimi bu onarılmaz ur
anlatılsın, anlatılacak ne varsa...

En/gerekli Şiir

Ses ve soluğum şimdi, çökmüş geceye kattı iftiharın kaypağını
belki nedensiz bir ihtivadır kırışık yüzüm
yüzüne baktıkça kararan
heybetim belki arduvaz değil
yapışacak bir pelte dildi söz ve kaygan
sayısız telaşa soyunmak varken ense kökünde
sayısız pencerelerde akseden çığlığın kararlı adımları
en/gerekli zamanlarda gözünde beliren dil ve diş lekeleri
işte çatlayan hırs demetin
işte beklenen ve hiç gelmeyecek gölge nöbeti, sayı basamağı
topaç topaç...

Buraya şu köhneye gizlenmiş dilinden bir aman
çatlasın duvar, işte hazırlanan harç ve boya
ve aidatı yaşamın kül rengi orta yerinde odanın
durmadan ve her daim burada..

Dilinin harca bulayıp kuruttuğu çöldeysem artık
kuyular açıp derin gömülmüş magma ve sıcağa gebeyim sonra
el pençenin hissiyatında bir muhteva giz, en az tek sıkımlık can
özbeöz kıkırdak bakan dağın koptuğu yerden seslenip
sis istedi ve kül yoktur dedi erkek
hep bir ağızdan bir kadını düşünüp
babaların öldüğü yaşa geldi girdap
kadın anne olup dedi: ölüler ağır olur kalanların omzunda
irkildi dili..durmadan ve her daim tütüne dadandı gecenin fişi
tortuya yoldu zırhına apis öküzü saplanan dünya
kadındı erkek olan
ve göç çöleydi bir tortu için..

oraya, katlinin havzasına kurulmuş bir değirmen
öğüt kokan avuçlarına bulanmış körpe tekzip
kovanında tek mermi kardeşi çekirdek, vurulası yalnızlık
mahalle duvarlarında kısık sesli iftihar
dem vuruyor, bir ağızdan -durmadan ve her daim orada
düşüyor dilindeki tetik uzaktan..

Sesinin dalgasına kapılmış köhneysem artık
puslu ve sisli bir tarifi olmalı uzağın
geceye kanmış, kıvrılıp yatmış en/gerekli bir soru..

Rua * Katil Duası

Koca koridoru ve alfabenin yarısını güvenle geçen katil
Kiliseden aldığı görevi yerine getirmeye can atarken
Yanlışlıkla kimono giydirdiği tanrısı
Elden düşme bir kaderle çıkagelecek
Önce ölümü hazırlayan kare asla gelecek
Ardından umutlanmadan evlat edindiği full rua
Dizginlerini koparan bir kral sponsoru olacak restleşmenin
Kartlarla ölüm çok estetik görünecek..


Görkemli emirlere riayete hazırlanırken katil duası
Avuçları kan çanağı olmuş tanrıların
Gözleri elmas diyarından bozma savaş meydanı
Bakışını kaldıran can suyunun kuvvetiyle dehşete kapılan katil
Kiraya tapan yer yurt sahiplerine eşkâlini bırakırken
Güneş tanrısına inanmamış yanık tenli Mecusiler geçecek yanlarından
Dudaklarında cehennem marşı: ateşe düş, sakın suya düşme!
Yanma töreninde kare aslar düşecek suya,
Bütün tanrılar ellerinde full rua
Soyunacak ateşe alfabenin kalan harfleriyle...

-köledoyuran